Het boek "Run Wild"

Een waargebeurd verhaal over liefde en de strijd tegen melanoomkanker.

Welkom! Hier kun je het boek "Run Wild" over mijn leven met Anne-Merlijn bestellen. Het boek met het hele verhaal over mijn leven met haar waarvan de laatste periode de strijd van Anne-Merlijn tegen melanoomkanker betrof, welke gedurende 2 jaar beschreven is door mij (haar echtgenoot) in een blog wat nu omgebouwd is tot een boek van 250 pagina's.

Het was helaas een strijd die niet te winnen was. Een strijd van operaties, bestralingen, chemotherapie, immuuntherapie etc. etc. die zij als een ware held heeft ondergaan. Een leven tussen hoop en vrees. Ik beschrijf de rollercoaster van emoties die ons nog meer tot elkaar heeft gebracht dan we al waren. Op 40 jarige leeftijd verloor Anne-Merlijn de strijd.

Tevens beschrijft het boek hoe ik de noodgedwongen overstap van ondernemer naar 'manager huishouden' met 3 kleine kinderen heb ervaren, met alle ups en downs vandien.

Het blog was een informatiebron voor alle mensen die lief en leed met ons deelden. Vrienden, familie, maar ook onbekenden, lotgenoten en partners van lotgenoten. Lotgenoten die, gezien de reacties, veel steun ondervonden aan de manier waarop wij, als de 2 musketiers zoals we onszelf noemden, met de situatie omgingen..

Meer informatie:

Wil jij het boek direct voor jezelf bestellen of voor iemand die er steun aan kan hebben? Bestel het dan rechtstreeks de website http://www.runwild.nl. De prijs is 14,95 euro exclusief 2,50 euro verzendkosten. Of wil je meer informatie? Stel je vraag en je ontvangt zo snel mogelijk antwoord.

Run Wild!!

Egbert van Keulen

ISBN 9789491061271

Do snapt het. Prachtig.

Een lied kan soms erg mooi een gevoel uitbeelden. Deze is voor Anne-Merlijn. Heel mooi, let vooral op de tekst na 2.42 minuten.

Terug naar de vergetelheid

Hoi lieve mensen,

Het valt me zwaar te zeggen maar het wordt voor mij tijd om dit blog te sluiten. Eigenlijk niet sluiten maar stoppen met bloggen over de afgelopen tijd en de ziekte van Anne-Merlijn. Het heeft zijn doel gediend. Het blog was bedoeld om vrienden, kennissen en familie op de hoogte te houden, als naslagwerk voor de kinderen voor later, als therapeutisch instrument voor mezelf en als middel om zogenaamde ‘broodje aap-verhalen’ tegen te gaan.

Er zitten nog steeds zo’n 200 bezoekers per dag op en ik voel nu een soort druk om te blijven berichten hoe het ons vergaat maar het is tijd om te stoppen.
In dit blog heb ik het hele proces van ca. 2 jaar beschreven, vanaf het moment dat de ziekte werd geconstateerd (wat sloeg dat in als een bom) tot en met sterven van mijn lieve schat en hoe het ons als gezin daarna verging. Nu wil ik niet meer, ik wil weer als ‘normaal’ gezin terug naar de vergetelheid, opgaan in de anonimiteit.

Als ik teruglees wat er allemaal is gebeurd is dat een enorme hoeveelheid wat een gezin kan ervaren in 2 jaar tijd. Ik denk aan alle ziekenhuisbezoeken, de mega-zware en spannende operatie, de bestralingen in zoveel delen van het lichaam van anne-merlijn, de chemo, de Ipilimumab sessies, het ziekbed en hoe de artsen gestreden hebben. Ik denk aan de angst, het verdriet, maar ook de blije momenten en de liefde die er in ons gezin was. Ik denk ook nog vaak aan dat ene moment dat Anne-Merlijn in mijn armen stierf, ik zal het nooit vergeten en ik was blij dat ik erbij was.

Maar bovenal ben ik trots op Anne-Merlijn, hoe zij haar ziekte gedragen heeft en hoe sterk ze lichamelijk maar bovenal mentaal was. Veel te kort is zij in mijn leven geweest. 15 jaar slechts als ‘partner’, veel te weinig als je het plaatst in een mensenleven. En ik mis haar zo ongelooflijk veel, het doet pijn.

Ik besef dat ik nog zo’n 40 jaar te gaan heb gemiddeld gezien maar ik heb geen idee hoe dat te doen zonder haar. Tegelijkertijd weet ik zeker dat het me lukt. Ik wil dat ze terugkomt maar ik weet dat dat niet kan.

Een ding weet ik wel. Anne-Merlijn is FOREVER NUMBER ONE EN NUMBER ONE FOREVER. Ze zal altijd in en om mij hangen, en ik zie haar terug in de kinderen, niet alleen uiterlijk maar ook in de gedragingen. Als Rozemarijn ’s ochtends haar eigen bedje uitkruipt en bij mij komt liggen, legt ze haar hoofd precies zo op mijn buik als Anne-Merlijn dat altijd deed, en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor het medeleven, alle hulp en liefde die we hebben mogen ontvangen, de reacties op het blog en in het echt. Ik zal het nooit vergeten. Het was hartverwarmend. Niet alleen door onze vrienden maar vooral ook onze beider families.
Ik ben als mens veel kwijtgeraakt hierdoor maar op een bepaalde manier ook een rijker mens erdoor geworden. Ik weet niet goed hoe ik dat onder woorden moet brengen. In ieder geval sta ik heel anders in het leven dan 2 jaar geleden, een ‘bagage’ die ik voor de rest van mijn leven meeneem. Heb veel van Anne-Merlijn geleerd hoe zij tegen het leven aankeek toen ze wist dat het ging eindigen. Ik zie nu beter wat echt belangrijk is in het leven (voor mij dan) en ga geen tijd meer verliezen. Nu is nu, om met Anne-Merlijn te spreken.

Het zijn een paar honderd blogposts geworden en als de tijd rijp is ga ik het , zoals met Anne-Merlijn overlegd, in boekvorm laten bundelen zodat het misschien voor anderen in onze situatie een helpende hand kan bieden. Er is veel geschreven door patienten maar weinig door de partners van. Via dit blog ben ik ook veel benaderd door lotgenoten die me vonden via google. Het spijt me dat ik hen niet heb kunnen helpen, ik had helaas niet de kracht om hen te ondersteunen. Gedeelde smart is in dit geval voor mij geen halve smart, maar dubbele smart, althans tot nog toe. Wie weet komt die tijd nog wel dat ik mensen wel kan ondersteunen. Nu gaat de prioriteit naar ons eigen gezin, de boel weer op de rit krijgen en in het gareel met mezelf komen.

Met de kinderen gaat het goed vind ik. Alleen Rozemarijn snapt er nog steeds niets van maar ik heb getoetst dat dat helaas niet anders kan voor een 3-jarige. We zijn als gezin erg dicht naar elkaar toe gegroeid en hebben een hechte band. Ik ben er voor de kinderen en zij zijn er voor mij. Laatst reden we in onze oude buurt in Amsterdam, ik hield het niet meer en moest even huilen door alle herinneringen die ik met Anne-Merlijn daar had. Maurits zei toen tegen me, ‘ik vind het niet erg dat je weer moet huilen hoor, dat deed je ook zo vaak toen mama net dood was.’Toen heb ik uitgelegd dat achter elke traan wel honderd mooie herinneringen zitten dus dat het dus ook niet erg is als ik huil. Dat vonden ze wel een mooie. We praten er gewoon over en ze vinden het vooral interessant dat mama vroeger het mooiste meisje van Amersfoort was (vond ik).

Anne-Merlijn heeft met Rebekka videoboodschappen gemaakt voor ze en als de tijd rijp is ga ik ze die laten zien, maar nu kan ik dat zelf nog even niet handlen. Ook heb ik het probleem van de lege autostoel naast me opgelost door gewoon Maurits daar in een autostoeltje te plaatsen. Dat ik dat niet eerder bedacht had he? Heb me zo lang ge-ergerd aan die lege stoel.

Ook heb ik de kledingkast van Anne-Merlijn leeggehaald, een moeilijke klus omdat elk kledingstuk verschillende herinneringen opriep. Alles staat nu op zolder te wachten op de volgende stap. Een paar kledingstukken waar ik a-m graag in zag bewaar ik en daar mag NOOIT iemand behalve ikzelf aan komen.

Ik zal nog een keer hier terugkomen met een foto van het uiteindelijke grafmonument, dat heb ik net besteld en wordt een mooi hartvormig monument. Over 12 weken is het klaar. De tekst die erop kom is: "Zij omarmde het leven zoals het leven haar omarmde". En zo is het ook.

Verder zal ik wellicht nog wel blijven bloggen maar niet meer hierover, maar meer over ‘The World according to Eggie”, mits ik inspiratie kan vinden, maar dat komt vast goed.

Het werd, het was, het is gedaan. Nogmaals dank voor alles en tot in het echte leven.

Zondagen......

Hoi allemaal,

Het hockeyseizoen begint weer. Dat vind ik leuk want zondagen vind ik de laatste tijd helemaal niets. I don't like Sundays. Zondag is de dag waarop het gemis extra pijnlijk ingewreven wordt. Zondag was bij uitstek de dag dat we met het gezin erop uit gingen, leuke dingen doen, samen zijn. Quality time dus maar die quality vind ik tegenwoordig wat minder, hoewel we nog steeds erop uitgaan en leuke dingen doen, maar het is toch anders uiteraard.

Maar om nou te voorkomen dat je depressief raakt door dit te lezen is het goede nieuws wel dat het verder goed gaat. Met de kids gaat het goed en mijn 'state of mind' verandert langzaam van 'terugblikken' (mooi liedje Memories, jaja Barbra Streisand helpt me er goed doorheen, ik zal haar dat eens mailen) naar 'terugblikken en vooruitkijken'. In die zin geven de kinderen het goede voorbeeld, en zeker na de wintersport krijg ik weer ruimte voor nieuwe gedachten en plannen. De levenslust keert weer langzaam terug en eigenlijk ligt de wereld voor ons open. Dat beseft komt en gaat, net als het feit dat het verdriet in golven komt en gaat. Soms voelt het alsof er een stuk uit je ziel is geamputeerd, andere keren geniet je weer van vele mooie en dierbare herinneringen. Maar op zondagen valt dat even tegen, daarom zo meteen lekker hockeyen. Thuis tegen Voordaan, altijd lastig.
Rozemarijn mag bij Patrice zijn want een hele middag op het hockeyveld is nog te veel voor haar. De boys gaan mee, hockeystick, voetbal, 2 euro voor een snoepzakje en een ranja en je ziet ze de hele middag niet meer terug. Ook moeten we na de wedstrijd borrelen uiteraard.

Nou misschien volgende keer weer een iets vrolijker stukje.

Skivakantie in Les Gets

Hoi allemaal,

Nou we hebben weer een topweek achter de rug. De jongens werden maandag door hun oma Tineke thuisgebracht met de trein, en hadden erg leuke dagen gehad en waren erg enthousiast. Dat waren ze helemaal omdat we twee uur later door mijn broer en Mieke naar Schiphol werden gebracht om te gaan skieen in Les Gets.

Dus vlogen we rond 16.00 uur naar Geneve. Mijn zus Annita en haar man Gerrit hebben daar een appartement en hadden ons uitgenodigd om te komen skieen. Helemaal fantastisch natuurlijk, temeer omdat de jongens nog nooit geskied hadden. Gerrit pikte ons op en na een uur rijden zaten we lekker te dineren in de sneeuw in Les Gets. Wat een luxe. Mijn nichtjes Dominique en Kathelijne waren er ook en een vriendinnetje Anne, dus het was een bont gezelschap.

De volgende ochtend gingen we skies huren en het mooie in Les Gets is dat je bovenin een aantal oefenweitjes hebt. We gingen dus met de gondel omhoog en zo konden we de kinderen een beetje les geven. De klasjes waren al op zondag begonnen en het was ook erg duur dus we hadden besloten om en om de jongens zelf wat les te geven. De eerste dag was het voor de jongens pizzapunten tot ze konden remmen en daarna als een vliegtuig leren bochtjes draaien. Ze hadden het al erg snel onder de knie. Inmiddels kan ik al goed achteruitskieen haha. Rozemarijn werd om de beurt door een van ons begeleid en dat was erg leuk om haar een beetje te leren glijden. Wel erg slecht voor je rug. Vooral Dominique was de eerste dag veel met Rozemarijn bezig en wij met de jongens.

Klik op foto om groter te maken.

Later in de week kon Maurits al mee de grote pistes op achter ons aan en ook Reinout is een keertje vanaf een restaurant naar beneden geskied. Het leukste vind ik dat je veel en intensief op een sportieve manier met je kinderen bezig bent, en als je ziet dat ze vooruit gaan en het erg leuk vinden is dat onbetaalbaar. Een groot verschil met een zomervakantie.

Wel heb ik in de aanloop naar en tijdens de vakantie wat zeer emotionele momenten meegemaakt waarbij het erg hard aankwam en duidelijk werd dat anne-merlijn er niet meer is. Inpakken is bijvoorbeeld niks aan in je eentje. Ik had graag nog eens geklaagd dat ze een te grote koffer meenam op vakantie. Ook de reis zelf is pijnlijk, ondanks dat de kids het een groot avontuur vonden. Ook merkte ik dat een vader alleen met 3 kleine kinderen op erg veel aandacht van de stewardessen kan rekenen, zowel op de heen- als terugreis. We werden erg verwend. Ook waren we wel eens in Les Gets geweest met anne-merlijn er bij dus op sommige plekken zag ik haar nog zo lopen in mijn herinnering. Soms denk je er even niet aan en dan knalt het besef er ineens keihard in. Maar ik weet zeker dat ze megatrots zou zijn om te zien hoe de kinderen zo aan het skieen waren.

Maar het was een topvakantie, de bergen en het skieen vond ik erg verfrissend voor de geest en het gezelschap was top. Kathelijne moest helaas woensdag alweer naar huis maar met de anderen hebben we een toptijd gehad. Familie bedankt voor de leuke week en bedankt voor de uitnodiging.

Les Gets is erg leuk, en het voordeel was dat Annita en familie overal de weg als de beste weten en je dus veel ongemakken helemaal niet hebt. Ze weten de beste plekjes en het is een prachtige omgeving. Op vrijdag hebben we gelunched met de familie Van Riet die met familie in Morzine was. We hebben op een prachtig terras afgesproken en daar ongeveer de hele middag doorgebracht, erg gezellig.


En het voordeel van vliegen is dat je dan ineens om 12.30 weer thuis bent. Al hadden we vanochtend wel stress omdat we bijna het vliegtuig misten maar een aardige dame van de security heeft ons versneld er doorheen kunnen helpen zodat we niet in die rij hoefden te staan dus we haalden het net.

Tot snel.

Krokusvakantie

Hoi allemaal,

Gisteren om 15.15 begon de krokusvakantie, of heet het voorjaarsvakantie? Ik weet het eigenlijk niet. De jongens gaan meestal in de vakantie een paar dagen naar Friesland logeren bij de ouders van anne-merlijn. Zo ook dit keer, dus zaten wij om 15.30 in de auto richting Friesland. Ik besefte me eigenlijk dat dit de eerste keer was dat we de weg reden naar Friesland reden zonder anne-merlijn, maar deze verdrietige gedachte werd geneutraliseerd door het enthousiasme van de 3 kinderen achterin, zich verheugend om weer lekker daar zorgeloos te spelen.
Maurits had van oom Nico een blaadje van de KNRM (reddingsmaatschappij) gekregen en de gehele 1,5 uur in de auto dat blaadje uitgeplozen en de kennis die hij opdeed gedeeld. Zo weet ik dus nu dat de reddingsboot Johannes Frederik (vette bak) 2 x 680pk heeft en 34 knopen kan. En dat ze dus niet alleen reddingen doen lekker overdag bij 20 graden en windkrachtje 3, maar ook op 3 januari om 01.00 's nachts bij -9 en windkracht 8. Ben helemaal bijgepraat. Ik denk dat we nu een abonnement op dat blaadje moeten nemen want het was een groot succes.
Ik zat een beetje te dromen en ineens zei Maurits, 'he moet je de afslag naar heerenveen niet?' Bleek dat ik gewoon lekker richting drachten/groningen aan het rijden was. Haha, Best moeilijk, autorijden zonder a-m, haha.

De boys hadden er enorm zin in en na een erg gezellig diner ben ik met Rozemarijn 's avonds weer via een pikdonkere A6 snelweg teruggereden. Het hele weekend zijn Rozemarijn en ik met zijn 2-en, en je merkt nu al goed het verschil met als er 3 kinderen in huis zijn. Rozemarijn geniet ervan dat ze eens al het speelgoed voorzichzelf heeft, en ik denk dat we vandaag eens gaan cocoonen. De halve buurt is ook leeg want veel gezinnen zijn al op wintersport.

Ik ben overigens erg trots op de jongens, ze hebben een erg goed rapport en daarin zie je niet terug wat een rottijd ze achter de rug hebben. Ook gedragen ze zich blij en evenwichtig op school en thuis en daar ben ik enorm blij mee. Ik vind het jongens van stavast, zoals ze met de hele situatie om zijn gegaan, en nog doen. Rozemarijn heeft het er nog wel vaak over en is mij nu aan het overtuigen dat mama wel weer terug komt als ze niet meer dood is. Ook zei ze gisteren heel tactisch dat ze mij wel lief vond maar mama toch liever. Nou dank je wel, maar ik snap de gedachte wel bij haar.
Maar de quote van de week gaat naar Maurits, die tegen Reinout zegt: "Nee hoor, papa kijkt niet boos, zijn ogen liggen gewoon diep in zijn hoofd, net als bij Frank de Boer'. Haha, daar moest ik echt om lachen. Ook dank je wel.

We gaan deze week allemaal leuke dingen doen, maar daar zal ik volgende keer weer over schrijven.

Het weekend etc.

Hoi allemaal,

Afgelopen weekend was erg leuk. Eerst ben ik met Jeroen en Caroline op vrijdagavond uit eten gegaan. Het was erg gezellig maar voor het eerst dat ik weer met vrienden uit eten ging maar dit keer zonder a-m. En alles wat ik nu voor het eerst zonder a-m doe vind ik moeilijk maar het was erg gezellig. De tafel had gelukkig 3 stoelen, anders had ik er 1 weg laten halen. Heel gezellig om eens de tijd te nemen om bij te kletsen zonder kinderen erbij.

Zaterdag na hockey en voetbal togen we naar Hattem, waar we door Marco en Mariette uitgenodigd waren op landgoed Flip Hul, wat in het bezit is van de familie van Mariette. Een enorm prachtige herenboerderij met tig hectare grond, bos en alles wat erbij hoort. Paarden, hooiberg, tractor etc. Je begrijpt dat het een waar kinderwalhalla was dus een groot succes. Maurits wil nu boer worden. Heerlijk 's avonds geborreld voor een hele grote open haard en overdag lange wandelingen gemaakt.
Ook konden we weer als vanouds zwijgend alle kranten lezen, zoals vroeger op de kanaalstraat haha. Heel erg leuk, dank voor de uitnodiging Marco en Mariette. (blog)



Met het gevaar in herhaling te treden miste ik a-m ook hier erg, wetende dat ze daar ontzettend genoten zou hebben van de paardjes, de ruimte en het gezelschap. Ook daarheen rijden met een lege stoel naast je is moeilijk, maar ik weet zeker dat ze zou willen dat we genoten dus dat hebben we ook gedaan.

Vorige week kwam ik erachter dat de beheerders van de begraafplaats de bloemenzee op haar graf hadden weggehaald. Eerst was ik daar chagrijnig over maar later vond ik het wel ok want dode bloemen vindt niemand mooi. Wellicht hadden ze even kunnen bellen. Gelukkig lagen er wel nog verse bloemen van o.a. haar jaarclub die nog eens langs was geweest.
In afwachting van de echte grafstenen heb ik samen met Maurits en Reinout 43 kilo mooie witte zwerfstenen gekocht, en daarmee het graf versierd. Ook hebben we nieuwe bloemen neergelegd. Raar maar waar, maar we vonden het alle 3 erg leuk en gezellig om zo met dat 'tuintje' bezig te zijn, en ik weet zeker dat a-m heeft geglimlacht vanuit de hemel bij die aanblik. Carlien heeft een mooi hart van mozaiek gemaakt wat er nu ook op ligt. Mocht er iemand naartoe gaan, neem svp een bloemetje mee, wordt het graf nog mooier, maar voel je niet verplicht uiteraard.



Het was een weekend vol gezelligheid want we sloten het weekend af bij (andere) Caroline en Michiel met een borrel en lekker mee-eten. Ook hier zeer gezellig en jammer om naar huis te gaan.
Verder gaat het leven zijn gang. De boys gaan donderdag naar Friesland bij opa en oma logeren, waar ze zich op verheugen. Annita en Mieke hebben Reinout's kledingkast onder handen genomen en hij is zo hard gegroeid dat 2 vuilniszakken vol keding niet meer pasten en dus naar de kledingbak konden.

Nou dat was het weer even. Tot snel.

Luctor et emergo.

Joie de vivre

Hoi allemaal,

Had al weer een tijdje niet geschreven omdat ik eigenlijk niet goed weet wat nu te schrijven. Kan wel elke keer gaan schrijven dat er niks aan is zonder a-m maar daar zit ook niemand op te wachten. Eigenlijk is het makkelijker om over iemand anders te schrijven dan over jezelf.

We zijn alweer 5 weken verder na de begrafenis en het lijkt al weer zo veel langer geleden in mijn optiek. Er is veel gebeurd in 5 weken maar ook weer niet. Het leven gaat gewoon verder en dat is goed maar gek tegelijk. Ik ga nog vaak naar de begraafplaats en sta daar dan eigenlijk nog steeds perplex dat a-m er niet meer is. Ik ga er graag heen want daar heerst een enorme rust en ik heb dan gevoel erg dicht bij haar te zijn. In het weekend neem ik de kinderen mee en die vinden het nu al de normaalste zaak van de wereld, alleen Rozemarijn wil elke keer gaan graven, maar langzaam begrijpt ze dat dat niet kan en mag. Ik heb het graf voor de maximale termijn van 30 jaar gekocht dus de kinderen kunnen er nog lang heen. Over 30 jaar mogen zij de termijn dan verlengen.

Ik ben wel blij dat het thuis met de kinderen goed gaat. Zij hebben een enorme levenslust en daar trek ik me enorm aan op. Ze zijn bezig met sport, school en spelen en hebben daar enorm plezier van. Maurits vindt hockey helemaal het einde en is erg enthousiast en kan niet wachten op een training of een wedstrijd. Morgen ben ik coach en dat vindt ie helemaal cool. Reinout is gek op voetbal en heeft echt de topsportmentaliteit van zijn tante Pernette. Hij wil met alles winnen, of het nou een voetbalwedstrijd is of bij het fietsen op straat. Verliezen kan hij niet tegen en dan zie je meteen hoe leerzaam het is dat ze op een (team-)sport zitten want ze leren er veel van. Ik ben de kids nu aan het leren dat het niet erg is als je verliest als je je best maar hebt gedaan. Alleen verliezen terwijl je niet je best doet is erg.
Maar op school gaat het ook erg goed en beide boys voelen zich daar erg thuis.

Rozemarijn krijgt haar veiligheidsgevoel weer terug en is afgelopen weekend zelfs uit logeren geweest bij Annita en Dominique, een doorbraak want in de afgelopen weken wilde ze niet van mijn zijde wijken, bang als ze was dat ik er ook tussenuit zou piepen. Daar komt dus weer een evenwicht. Maar je weet niet wat er nog gaat komen want ik heb ook gelezen dat bij kinderen de knal later kan komen, als ze doorhebben dat er ruimte voor is. Maar ik blijf dicht in de buurt dus houd dat in de gaten.

Ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden om langzaam te gaan ruimen, alle spullen liggen hier nog en uiteindelijk ga ik dat opbergen. Heb er geen haast mee maar soms grijpt het je wel aan als je een kast opendoet. Een voorbeeld; Gisteren deed ik een la open en zag dat witte mutsje waar ze 's winters altijd mee fietste. Je ziet haar zo nog fietsen. Het mutsje ruikt zelfs nog naar haar. Haar juwelen gaan uiteraard bewaard worden voor Rozemarijn.

Een collega van anne-merlijn heeft aangeboden een schilderij van anne-merlijn te maken, echt bijzonder. Ik ga dus nu zoeken naar een geschikte foto die ze kan naschilderen. Iemand van yoga heeft voor Rozemarijn een schilderijtje met beschermengeltjes cadeau gegeven, niet wetende dat anne-merlijn tijdens haar ziekte een hele verzameling engeltjes had opgebouwd. Erg bijzonder.

Nu kwam ik erachter dat ongeveer de helft van alle kleren van de kids niet meer past. Tijdens het ziekbed van a-m heeft dat wat minder aandacht gehad dus daar moet ik een inhaalslag maken. Dan mis ik a-m ook meteen want zij wist altijd precies de maten en waar ik wat moest kopen. Ik deed het dan wel maar nu moet ik alles zelf verzinnen. Maar ik heb veel 'coaches' in de vorm van moeders (collega 'managers huishouden') en zus, nichten en schoonzussen dus dat komt weer goed.

Tot snel.

Formaliteiten

Hoi allemaal,

Een compleet nieuwe wereld is voor me opengegaan, die van de formaliteiten. Er is veel wat geregeld dan wel opgezegd moet worden na een overlijden. Via de notaris een verklaring van erfrecht, bankrekeningen overzetten, verzekeringen, telefoonrekeningen, abonnementen, etc.etc.

Gisteren was ik bij de notaris en daar heb ik geleerd dat ik nu officieel ongehuwd ben. Is misschien logisch alleen ik had er nog niet zo over nagedacht, totdat ik het aan moest geven op een formulier. Op mijn vraag daarover zei de notaris dat ik nu ongehuwd ben, aangezien het huwelijk ontbonden is door het overlijden van anne-merlijn. Ik vond dat eigenlijk helemaal niet leuk om te horen, voel me nog steeds getrouwd. Officieel ben ik nu 'niet-hertrouwd weduwnaar'. Gatver, vind die benaming meer horen bij een man van 80, maar officieel is het zo. Raar om te moeten aankruisen dat je ongehuwd bent. Voor mijn gevoel op dit moment ben ik nog steeds getrouwd echter is mijn vrouw overleden. Zo hoorde ik Maurits onlangs zeggen dat hij geen moeder heeft. Toen heb ik 's avonds de kinderen bijeen geroepen en ze uitgelegd dat ze zeker wel een moeder hebben, echter dat die overleden is. Ik vind dat heel wat anders dan geen moeder hebben. Anderen vinden dit misschien overdreven maar ik vind dat heel belangrijk. Het is maar hoe je er naar kijkt maar ik vind het een groot verschil. Overigens nam ik het Maurits helemaal niet kwalijk, in ieder geval praat hij erover en dit was een kans om de kinderen te helpen de zaken in het juiste perspectief te zien.

De auto van anne-merlijn is verkocht aan een jong startend meisje dat werkt in de buurt waar we beiden opgroeiden, dus daar ben ik blij mee. Die heeft een goed nieuw 'baasje'. Nu ook nog een nieuw goed baasje vinden voor haar fiets. Die staat hier nog steeds werkeloos, maar alles op zijn tijd.

Verder vind ik er niks aan zonder a-m maar met het gezin gaat het goed. De rust en routine keert terug en we zullen weer een weg vinden. Het graf ligt er nog steeds mooi bij en alle bloemen liggen er nog. Ondertussen heb ik ook een begin gemaakt met het bepalen hoe het er hierna uit komt te zien.

Ik ga ook de komende tijd alle wandel en fietstochten in het Gooi eens doen, soms alleen, soms met de kids. Lijkt me leuk en is een goede manier om weer energie op te doen. Die was even kwijt maar komt langzaam weer terug. Ik fiets al vaak via de bossen naar Hilversum, eet dan mee op het kantoor van Erik, en jakker dan door het bos weer terug. Goede manier om af te reageren want dat heb ik nu wel nodig.

Tot snel.

P.S. Ik heb zin in de lente en heb nog steeds zin om te roken maar doe het niet.

Verjaardagsweekend

Hoi allemaal,

Nou Maurits heeft het weekend van zijn leven gehad. Zaterdag was hij jarig. Daar werd al weken naar uitgekeken. Vrijdag mocht hij al trakteren op school, dat was al een happening op zich en schoonzus Mieke was zo lief om een prachtige traktatie te maken met stokjes met worst, kaas, druif en wat al niet meer.

Zaterdagochtend was er eerst voetbal van Reinout en hockey van Maurits, allebei om half 10 verzamelen dus dat was nog een prima tijd. Met zijn allen zijn we weer op weg gegaan en Reinout had eens verloren en dat was dusdanig nieuw voor hem en niet lachen dat ik hem flink moest troosten. Maurits won en dat hoorden we dus ook veelvuldig. Daarna ging Reinout nog zwemmen en die kon gelukkig met Hermine mee zodat wij konden voorbereiden voor het partijtje van die middag.
Ik was megablij dat mijn zus Annita met mijn nichten Dominique en Kathelijne meegingen. Ik was er gewoon zenuwachtig voor. Vorig jaar ging ik nog met anne-merlijn in 2 auto's en 8 kindjes naar een speelboerderij in Loosdrecht. Dit keer kwamen we echter inclusief onze eigen kids tot 14!!! in totaal. Toen die allemaal om 14.00 uur binnenkwamen en gingen rennen en stoeien moest ik wel even slikken. Het was een goeie stresstest.

Maar het was erg leuk, we hebben gebowld in Huizen en los van het twintig keer tellen of iedereen er nog wel was was het erg leuk en de kinderen en maurits hebben genoten. De boys gingen daarna bij Annita logeren en ik ben met Rozemarijn bij Joost en Cis wezen eten. Erg gezellig. Ik lag wel verdacht vroeg op bed want was uitgeteld van die 14 kids.
Gisteren kwamen beide families en dat was ook erg gezellig, maar ik vond het wel erg moeilijk zonder anne-merlijn. Toch is het gelukt om er een gezellige verjaardag voor Maurits van te maken.

Ik heb een aantal vragen gehad over wie toch die dame was die de afscheidsbijeenkomst zo goed leidde. Dat was Annegien Ochtman, zij is predikant en we zijn in Oktober reeds via Miriam en Katouscha met haar in contact gekomen. Toen kwam het een en ander dichterbij en wilden we de begrafenis plannen. Je treedt dan echter in een wereld die je niet kent, je moet dingen doen die onontkoombaar zijn maar erg gevoelig liggen en Annegien heeft ons sinds die tijd erg goed begeleid, en ons helpen laveren door het woud van emoties maar ook praktische zaken, en heeft veel goede tips gegeven. En jullie hebben allemaal kunnen zien hoe goed ze het deed tijdens de afscheidsbijeenkomst. Nog veel dank.

Nou tot snel maar weer.