Hoi lieve mensen,
Het valt me zwaar te zeggen maar het wordt voor mij tijd om dit blog te sluiten. Eigenlijk niet sluiten maar stoppen met bloggen over de afgelopen tijd en de ziekte van Anne-Merlijn. Het heeft zijn doel gediend. Het blog was bedoeld om vrienden, kennissen en familie op de hoogte te houden, als naslagwerk voor de kinderen voor later, als therapeutisch instrument voor mezelf en als middel om zogenaamde ‘broodje aap-verhalen’ tegen te gaan.
Er zitten nog steeds zo’n 200 bezoekers per dag op en ik voel nu een soort druk om te blijven berichten hoe het ons vergaat maar het is tijd om te stoppen.
In dit blog heb ik het hele proces van ca. 2 jaar beschreven, vanaf het moment dat de ziekte werd geconstateerd (wat sloeg dat in als een bom) tot en met sterven van mijn lieve schat en hoe het ons als gezin daarna verging. Nu wil ik niet meer, ik wil weer als ‘normaal’ gezin terug naar de vergetelheid, opgaan in de anonimiteit.
Als ik teruglees wat er allemaal is gebeurd is dat een enorme hoeveelheid wat een gezin kan ervaren in 2 jaar tijd. Ik denk aan alle ziekenhuisbezoeken, de mega-zware en spannende operatie, de bestralingen in zoveel delen van het lichaam van anne-merlijn, de chemo, de Ipilimumab sessies, het ziekbed en hoe de artsen gestreden hebben. Ik denk aan de angst, het verdriet, maar ook de blije momenten en de liefde die er in ons gezin was. Ik denk ook nog vaak aan dat ene moment dat Anne-Merlijn in mijn armen stierf, ik zal het nooit vergeten en ik was blij dat ik erbij was.
Maar bovenal ben ik trots op Anne-Merlijn, hoe zij haar ziekte gedragen heeft en hoe sterk ze lichamelijk maar bovenal mentaal was. Veel te kort is zij in mijn leven geweest. 15 jaar slechts als ‘partner’, veel te weinig als je het plaatst in een mensenleven. En ik mis haar zo ongelooflijk veel, het doet pijn.
Ik besef dat ik nog zo’n 40 jaar te gaan heb gemiddeld gezien maar ik heb geen idee hoe dat te doen zonder haar. Tegelijkertijd weet ik zeker dat het me lukt. Ik wil dat ze terugkomt maar ik weet dat dat niet kan.
Een ding weet ik wel. Anne-Merlijn is FOREVER NUMBER ONE EN NUMBER ONE FOREVER. Ze zal altijd in en om mij hangen, en ik zie haar terug in de kinderen, niet alleen uiterlijk maar ook in de gedragingen. Als Rozemarijn ’s ochtends haar eigen bedje uitkruipt en bij mij komt liggen, legt ze haar hoofd precies zo op mijn buik als Anne-Merlijn dat altijd deed, en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.
Ik wil nogmaals iedereen bedanken voor het medeleven, alle hulp en liefde die we hebben mogen ontvangen, de reacties op het blog en in het echt. Ik zal het nooit vergeten. Het was hartverwarmend. Niet alleen door onze vrienden maar vooral ook onze beider families.
Ik ben als mens veel kwijtgeraakt hierdoor maar op een bepaalde manier ook een rijker mens erdoor geworden. Ik weet niet goed hoe ik dat onder woorden moet brengen. In ieder geval sta ik heel anders in het leven dan 2 jaar geleden, een ‘bagage’ die ik voor de rest van mijn leven meeneem. Heb veel van Anne-Merlijn geleerd hoe zij tegen het leven aankeek toen ze wist dat het ging eindigen. Ik zie nu beter wat echt belangrijk is in het leven (voor mij dan) en ga geen tijd meer verliezen. Nu is nu, om met Anne-Merlijn te spreken.
Het zijn een paar honderd blogposts geworden en als de tijd rijp is ga ik het , zoals met Anne-Merlijn overlegd, in boekvorm laten bundelen zodat het misschien voor anderen in onze situatie een helpende hand kan bieden. Er is veel geschreven door patienten maar weinig door de partners van. Via dit blog ben ik ook veel benaderd door lotgenoten die me vonden via google. Het spijt me dat ik hen niet heb kunnen helpen, ik had helaas niet de kracht om hen te ondersteunen. Gedeelde smart is in dit geval voor mij geen halve smart, maar dubbele smart, althans tot nog toe. Wie weet komt die tijd nog wel dat ik mensen wel kan ondersteunen. Nu gaat de prioriteit naar ons eigen gezin, de boel weer op de rit krijgen en in het gareel met mezelf komen.
Met de kinderen gaat het goed vind ik. Alleen Rozemarijn snapt er nog steeds niets van maar ik heb getoetst dat dat helaas niet anders kan voor een 3-jarige. We zijn als gezin erg dicht naar elkaar toe gegroeid en hebben een hechte band. Ik ben er voor de kinderen en zij zijn er voor mij. Laatst reden we in onze oude buurt in Amsterdam, ik hield het niet meer en moest even huilen door alle herinneringen die ik met Anne-Merlijn daar had. Maurits zei toen tegen me, ‘ik vind het niet erg dat je weer moet huilen hoor, dat deed je ook zo vaak toen mama net dood was.’Toen heb ik uitgelegd dat achter elke traan wel honderd mooie herinneringen zitten dus dat het dus ook niet erg is als ik huil. Dat vonden ze wel een mooie. We praten er gewoon over en ze vinden het vooral interessant dat mama vroeger het mooiste meisje van Amersfoort was (vond ik).
Anne-Merlijn heeft met Rebekka videoboodschappen gemaakt voor ze en als de tijd rijp is ga ik ze die laten zien, maar nu kan ik dat zelf nog even niet handlen. Ook heb ik het probleem van de lege autostoel naast me opgelost door gewoon Maurits daar in een autostoeltje te plaatsen. Dat ik dat niet eerder bedacht had he? Heb me zo lang ge-ergerd aan die lege stoel.
Ook heb ik de kledingkast van Anne-Merlijn leeggehaald, een moeilijke klus omdat elk kledingstuk verschillende herinneringen opriep. Alles staat nu op zolder te wachten op de volgende stap. Een paar kledingstukken waar ik a-m graag in zag bewaar ik en daar mag NOOIT iemand behalve ikzelf aan komen.
Ik zal nog een keer hier terugkomen met een foto van het uiteindelijke grafmonument, dat heb ik net besteld en wordt een mooi hartvormig monument. Over 12 weken is het klaar. De tekst die erop kom is: "Zij omarmde het leven zoals het leven haar omarmde". En zo is het ook.
Verder zal ik wellicht nog wel blijven bloggen maar niet meer hierover, maar meer over ‘The World according to Eggie”, mits ik inspiratie kan vinden, maar dat komt vast goed.
Het werd, het was, het is gedaan. Nogmaals dank voor alles en tot in het echte leven.
