Hoi allemaal,
Daar ben ik weer. De afgelopen 2 dagen ben ik weer overdag in het ziekenhuis geweest, afgelost door haar vader, moeder en zussen. Vanmorgen ben ik rond 10 uur weg gegaan en was wat vroeger terug want het ziekenhuis bed werd thuis geleverd, wat een vereiste is om thuiszorg te krijgen.
Gisteren had ik al samen met Erik en Mieke onze slaapkamer omgebouwd zodat zo'n bed er uberhaupt inpast. Ons tweepersoonsbed is vervangen door een eenpersoonsbed voor mijzelf. Niks aan om ineens in een eenpersoonsbed te liggen na een jaar of 15 met a-m in een tweepersoonsbed te hebben gelegen. Beetje lonely wel. Danielle belde heel lief om aan te bieden om een van hun bedden te lenen maar het lukte met hetgeen we hadden. Vandaag heeft de thuiszorg het ziekenhuisbed opgebouwd en Mieke heeft alles heel mooi opgemaakt.
Toen ik vanmorgen aankwam hoorde ik meteen dat lieve anne-merlijn vannacht uit bed was gevallen. In het donker was ze op zoek gegaan naar de knop om de verpleegster te roepent want ze moest naar de toilet. Dat ging dus mis maar op een schaafwond na heeft ze gelukkig niets gebroken. Wel meteen iets om over na te denken voor thuis.
Volgens mij is de medicijnmix redelijk onder controle. Vandaag vond ik haar minder in de war. Gisteren hebben ze het zware medicijn Lyrica iets geminderd dus ik hoop dat dat daardoor komt. Ze was vandaag wel bijzonder afwezig, eigenlijk ver weg, en erg moe, en erg down, fatalistisch ook. (voor het eerst eigenlijk). Mijn eigen conclusie is dat als ze minder verward is dan de realiteit wat meer ziet en daardoor down is, ik ben geen arts maar wel begrijpelijk.
Trouwens, als je zo'n dag in het ziekenhuis bent, gaat de tijd toch wel snel vind ik. Ondanks dat a-m voornamelijk slaapt, zit je naast het bed, observeert haar, leest de krant, gaat kopje koffie halen, praat met artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeut an iedereen die om de haverklap die kamer binnen komt vallen. Maar er zijn ook perioden dat je gewoon zit te zitten, haar observeert, denkt aan vroeger en nu en van alles wat. Erg apart maar de tijd gaat snel.
Vandaag hebben we ook een gesprek gehad met onze predikant, geestelijk verzorger Annegien Ochtman. Helaas was a-m erg moe en kon niet echt actief deelnemen aan het gesprek. Toch goed dat we dat hebben gedaan.
Morgen ga ik haar halen, de ambulance heb ik afgezegd en ik ga het gewoon zelf met de rolstoel doen. Ik ben er best zenuwachtig voor, niet voor de reis maar hoe het hier thuis zal gaan. Met haar, met de kinderen, als ik er even niet ben en ze heeft me nodig. Ook hoe het 's nachts zal gaan. Vorige week heb ik 2 nachten geen oog dichtegdaan omdat ik op haar zat te letten. Maar we hebben thuiszorg en dat kan eventueel uitgebreid worden naar nachtzorg ook. We gaan het gewoon proberen en we gaan ons best doen om het zo fijn mogelijk voor haar te maken.
De kinderen vinden het leuk dat anne-merlijn weer thuis komt. Elke dag als ik terugkwam heb ik verteld hoe het was in het ziekenhuis dus ze weten wel ongeveer dat ze erg zwak is maar ik ben toch een beetje nerveus hoe ze zullen reageren, en hopen dat a-m niet al te verward is in bijzijn van de kinderen. Maar tot nog toe gaat het erg goed met ze. Rozemarijn zei gisteren toen ik thuis kwam 'is mama er nou nog steeds niet?'. Op zulke momenten moet ik wel even slikken maar tegelijkertijd is het ook wel mooi en relativerend.
Vanavond heb ik de oppas laten komen en ben naar yoga gegaan. In deze tijden heb ik die yoga lessen echt nodig als ik eerlijk ben.
Nou ik houd jullie op de hoogte hoe het gaat. Tot snel.
