Hallo lieve mensen,
Nou het is gekomen hoor. Het grote gemis is aangetreden. Alle cliche's zijn waar. Ik denk dat het niet waar is, dat anne-merlijn zo komt binnenlopen. Ik begin nu pas langzaam te beseffen dat ik de rest van mijn leven zonder haar verder moet, ik wist dat natuurlijk al maar nu wordt dat pijnlijk tastbaar. Het is een enorme leegte. Een enorm verschil met de afgelopen maanden en helemaal met de afgelopen 6 weken. Alles draaide natuurlijk om anne-merlijn, het huis werd continu bevolkt door mensen, van thuiszorg tot nachtwacht, van familie tot vrienden. Nu is het stil. Ze is er echt niet meer, althans niet meer fysiek. Voor de rest is ze nog overal aanwezig, in elk kastje waar je kijkt liggen uiteraard nog spullen van haar, maar dat heeft ook wel iets moois. Annegien zei het mooi tijdens de dienst: "We kunnen Anne-Merlijn niet meer aanraken maar ze raakt ons nog wel."
Veel moet er geregeld worden, zo is net haar auto opgehaald om verkocht te worden, een moeilijk moment en ik heb ervoor gekozen om er niet bij te zien toen hij wegreed. Te moeilijk.
Met de kinderen gaat het goed, alleen Rozemarijn snapt niet goed dat anne-merlijn niet meer hier is, en dat mama nu in een graf ligt. Zij heeft verzonnen dat mama desondanks hier moest blijven wonen, en hoe vaak ik ook uitleg dat iedereen die overlijdt gecremeerd of begraven wordt, ze blijft ernaar vragen, dus dat ga ik in de gaten houden. Ze stelt allemaal tranentrekkers als vragen, zoals 'heb ik nou geen mama meer?' en 'mama moet toch bij mij blijven?'. Ook klampt ze zich heel erg aan mij vast in de vrees dat ik haar ook verlaat. Volgens de experts is dit normaal op deze leeftijd en het enige wat ik kan doen is haar een veilig gevoel geven en er veel voor haar zijn en veel aandacht geven. Nou dat gaat lukken.
Ze zal het ooit gaan begrijpen. Met de jongens gaat het goed, het ze volledig bij alles betrekken werpt nu zijn vruchten af. Ze begrijpen dat mama dood is en begraven is en tot zover accepteren ze dat.
Thuis is er nu weer rust en regelmaat en ik merk aan de kinderen dat zij daar wel bij varen. De spanning is er af.
Wat mooi is is het feit dat toen anne-merlijn en ik het graf uitzochten a-m koos voor deze plek omdat ze dan hoopte dat de kinderen ook lekker op dat grasveldje konden rennen. Afgelopen zaterdag gingen we er heen en na 3 minuten gingen alle 3 de kids inderdaad lekker achter elkaar aanrennen op dat veldje. Precies zoals a-m het had voorzien en ik glimlachte even naar boven.
We kijken allemaal nog steeds met een mooi gevoel terug op vorige week dinsdag, en ik krijg ook allemaal mooie reacties. Iedereen was erg onder de indruk en het was ook een indrukwekkende dag. Dank voor alle mooie berichten en kaartjes etc.
Ik schrijf snel weer.
