Hoi allemaal,
Had al weer een tijdje niet geschreven omdat ik eigenlijk niet goed weet wat nu te schrijven. Kan wel elke keer gaan schrijven dat er niks aan is zonder a-m maar daar zit ook niemand op te wachten. Eigenlijk is het makkelijker om over iemand anders te schrijven dan over jezelf.
We zijn alweer 5 weken verder na de begrafenis en het lijkt al weer zo veel langer geleden in mijn optiek. Er is veel gebeurd in 5 weken maar ook weer niet. Het leven gaat gewoon verder en dat is goed maar gek tegelijk. Ik ga nog vaak naar de begraafplaats en sta daar dan eigenlijk nog steeds perplex dat a-m er niet meer is. Ik ga er graag heen want daar heerst een enorme rust en ik heb dan gevoel erg dicht bij haar te zijn. In het weekend neem ik de kinderen mee en die vinden het nu al de normaalste zaak van de wereld, alleen Rozemarijn wil elke keer gaan graven, maar langzaam begrijpt ze dat dat niet kan en mag. Ik heb het graf voor de maximale termijn van 30 jaar gekocht dus de kinderen kunnen er nog lang heen. Over 30 jaar mogen zij de termijn dan verlengen.
Ik ben wel blij dat het thuis met de kinderen goed gaat. Zij hebben een enorme levenslust en daar trek ik me enorm aan op. Ze zijn bezig met sport, school en spelen en hebben daar enorm plezier van. Maurits vindt hockey helemaal het einde en is erg enthousiast en kan niet wachten op een training of een wedstrijd. Morgen ben ik coach en dat vindt ie helemaal cool. Reinout is gek op voetbal en heeft echt de topsportmentaliteit van zijn tante Pernette. Hij wil met alles winnen, of het nou een voetbalwedstrijd is of bij het fietsen op straat. Verliezen kan hij niet tegen en dan zie je meteen hoe leerzaam het is dat ze op een (team-)sport zitten want ze leren er veel van. Ik ben de kids nu aan het leren dat het niet erg is als je verliest als je je best maar hebt gedaan. Alleen verliezen terwijl je niet je best doet is erg.
Maar op school gaat het ook erg goed en beide boys voelen zich daar erg thuis.
Rozemarijn krijgt haar veiligheidsgevoel weer terug en is afgelopen weekend zelfs uit logeren geweest bij Annita en Dominique, een doorbraak want in de afgelopen weken wilde ze niet van mijn zijde wijken, bang als ze was dat ik er ook tussenuit zou piepen. Daar komt dus weer een evenwicht. Maar je weet niet wat er nog gaat komen want ik heb ook gelezen dat bij kinderen de knal later kan komen, als ze doorhebben dat er ruimte voor is. Maar ik blijf dicht in de buurt dus houd dat in de gaten.
Ik ben me nu mentaal aan het voorbereiden om langzaam te gaan ruimen, alle spullen liggen hier nog en uiteindelijk ga ik dat opbergen. Heb er geen haast mee maar soms grijpt het je wel aan als je een kast opendoet. Een voorbeeld; Gisteren deed ik een la open en zag dat witte mutsje waar ze 's winters altijd mee fietste. Je ziet haar zo nog fietsen. Het mutsje ruikt zelfs nog naar haar. Haar juwelen gaan uiteraard bewaard worden voor Rozemarijn.
Een collega van anne-merlijn heeft aangeboden een schilderij van anne-merlijn te maken, echt bijzonder. Ik ga dus nu zoeken naar een geschikte foto die ze kan naschilderen. Iemand van yoga heeft voor Rozemarijn een schilderijtje met beschermengeltjes cadeau gegeven, niet wetende dat anne-merlijn tijdens haar ziekte een hele verzameling engeltjes had opgebouwd. Erg bijzonder.
Nu kwam ik erachter dat ongeveer de helft van alle kleren van de kids niet meer past. Tijdens het ziekbed van a-m heeft dat wat minder aandacht gehad dus daar moet ik een inhaalslag maken. Dan mis ik a-m ook meteen want zij wist altijd precies de maten en waar ik wat moest kopen. Ik deed het dan wel maar nu moet ik alles zelf verzinnen. Maar ik heb veel 'coaches' in de vorm van moeders (collega 'managers huishouden') en zus, nichten en schoonzussen dus dat komt weer goed.
Tot snel.
